"Ik hou van de brutaliteit die nog steeds een lust voor het oog is. "
Philippe Model is een onconventionele ontwerper. Het is moeilijk om zijn stijl te definiëren, en zelfs zijn werk, hij is zo'n "manusje-van-alles". Vandaag laat hij ons zijn wereld betreden.
Wie ben jij, Philippe Model? Hoe definieer je jezelf?
Ik denk graag dat ik een schoonheidsspecialiste ben, een harmonizer. Ik streef ernaar om de schoonheid van mensen en plaatsen te onthullen. Ik raak alles aan wat mij behaagt, maar altijd met het doel goed te doen voor ogen en oren. Als ik op een plek aankom, zie ik meteen wat er mooi aan is, ook al is het in eerste instantie onaantrekkelijk. Vervolgens accentueer ik de kenmerken met optimistische, vrolijke en elegante harmonieën.
Je hebt een beetje academische achtergrond, Philippe Model…
Gelukkig kan ik goed tekenen en kleuren. Mijn moeder was een elegante vrouw, die me als klein meisje onderdompelde in de modewereld. Al heel vroeg wilde ik met mijn handen werken. Ik begon met het maken van modeaccessoires: hoeden, handschoenen, vesten… Mijn creaties waren zeer succesvol en al snel werd ik geroepen om achter de schermen van de catwalks te werken voor Gaultier, Mügler, Montana… Het was aan het einde van de jaren 70 en de begin jaren 80. Toen opende ik mijn eigen accessoirewinkel, waar hoeden een belangrijke plaats innamen. Ook verzorgde ik de styling voor verschillende modehuizen. Gepassioneerd door kleur, was ik ook geïnteresseerd in decoratie door het maken van decoraties voor winkels en het inrichten van privé-interieurs.
Vandaag, Philippe Model, waar ben je?
Ik blijf veel verschillende dingen doen. Ik verzorg de styling voor decoratietijdschriften, ik ontwerp behang voor Cole & Son, ik creëer de kleuren van de Ressource-verven, ik werk af en toe samen voor huizen met stoffen en garnituren. Ik schrijf ook boeken voor Editions du Chêne, over wallpapers, kleuren, veranderingen van omgeving. En dan heb ik mijn appartement aan de rue Danièle Casanova.
Ah, het beroemde appartement van Philippe Model…!
Ja, daar gebeurt veel. Het is een plek die gebruikt wordt voor fotoshoots, evenementen, klassieke muziek concerten, perspresentaties… Dit appartement, ik wilde het als een groot theater of opera decor. De vloeren, het lijstwerk, het houtwerk, de kroonlijsten, de glaslatten, de ramen, de luiken, de kroonluchters, de open haarden, niets is ouderwets, maar het idee is om te doen geloven dat alles origineel is. In werkelijkheid is alles bijvoorbeeld multiplex of plastic, maar ik heb eraan gewerkt met de taal en verhoudingen van die tijd. Vroeger was het het pand van een bank.
Wat zijn je smaak en je hekel aan op het gebied van decoratie, Philippe Model?
Ik hou niet van saaie reconstructies, eigentijdse interieurs waar alles op zijn plaats is, lineaire en gemakkelijke dingen. Ik hou van emotie, vluchtig licht, evocatie. Ik hou van plekken waar je het verleden voelt zonder er een slaaf van te zijn, of juist die van de toekomst, maar op een open manier. Als een plek te glad is, geef ik het patina, hamerslagen, ik probeer het skelet te naderen. Ik hou van onconventionele dingen, de kleur, het Franse smaakvolle residu, de brutaliteit en toch een lust voor het oog.
Wat inspireert jou, Philippe Model?
Ik bewonder bijvoorbeeld Jean-Paul Gaultier, die een kolossale cultuur van mode en snit heeft zonder ermee te pronken, die discretie en humor combineert. In de wereld van decorateurs vind ik bepaalde dingen leuk aan elkaar. Ik ben ook beïnvloed door het theater. Thuis verander ik bijvoorbeeld constant de meubels en kleuren. Ik hou van interieurs met een nomadische maar elegante kant, ouderwetse dingen, of juist felle maar een tikkeltje verrassende kleuren, bijvoorbeeld terug te vinden in de natuur of in een oud schilderij.
Praat met ons over de kleur, precies, Philippe Model…
Ik heb veel kritiek geuit op wit. Voor mij is het dé oplossing als je geen idee hebt. Wit kan geweldig staan in een huis in Griekenland, of in een grote kamer op het zuidwesten. Maar in een kleine kamer op het noorden, maakt het haar eng. Het zwart-wit mengsel is mooi in behang of voor marmer, maar bij schilderen is het moeilijker. De relatie tussen kleur en materiaal is niet evident. Het schilderij moet gekleurd worden. Het produceert prachtige tonen die iets echts oproepen, bijvoorbeeld de bast van een paddenstoel. In elke kleur die ik voor Ressource-verven maak, zit een emotie, een herinnering aan iets echts. En dan komt er poëzie.