Maandelijks worden er voor mij als niet-deskundige kok twee zojuist verschenen kookboeken voorgelegd: educatieve kwaliteit van het boek, toegankelijkheid van recepten, esthetiek, diversiteit aan ingrediënten en testen van een van de recepten… Alles komt goed! Toen ik ontdekte dat er eind augustus een nieuw boek van Jamie Oliver bij Hachette Cuisine zou uitkomen, heb ik geen seconde getwijfeld om het te bestellen, in de wetenschap dat dit boek begin dit jaar de krantenkoppen zou gaan halen in blogs. het schooljaar. Tegelijkertijd voelde ik een zweem van angst. Wat als ik het boek niet leuk vond? Zou ik uitgejouwd en uitgejouwd worden door liefhebbers van de Engelse kok? Jamie Oliver is een beetje zoals Robin Williams in de keuken: een schurkachtige blik, een bad boy-glimlach, een manier van doen die jong en oud aanspreekt en vooral een armada van fans die klaar staan om hem met hand en tand te verdedigen. Omdat ik geen deel uitmaakte van de AAJ (Association of Friends of Jamie), had ik geen idee wat er in dit boek stond. Met de titel "30 Minutes Chrono" ging ik er gewoon vanuit dat het een kookboek was waarvan de recepten in een bepaalde tijd gemaakt konden worden. Over 30 minuten, dus… Noem me Sherlock Holmes!
De inhoud
Noem me in plaats daarvan Benny Hill! Toen ik "30 Minutes Chrono" ontving, ontdekte ik dat het niet ging om een gerecht in 1800 seconden, maar om een heel menu voor 4 of 6 personen! Ik begon hartkloppingen te krijgen, zweetdruppels op mijn voorhoofd te voelen parelen en een lange rilling over mijn ruggengraat. Het moet gezegd worden dat ik de koningin van de puinhoop ben, de keizerin van de puinhoop en de tsarina van de puinhoop. Als algemene regel heb ik 30 minuten nodig om vier wortels te raspen en vier plakjes ham uit te pakken (maar wees voorzichtig, ik doe het goed). Het idee om een heel menu samen te stellen in "30 Minutes Chrono" bracht me een beetje in paniek, als een kandidaat voor Un D Dinner Almost Perfect als het tijd is voor de gasten om te arriveren. Jamie Oliver biedt in dit boek 50 menu's aan (sommige voor 4, andere voor 6 personen) die volgens hem binnen de toegewezen tijd kunnen worden bereid. Deze menu's zijn niet gegroepeerd op thema, dus u moet uw keuze maken aan de hand van het menu en de bijbehorende foto's. Bij wijze van inleiding legt Jamie Oliver ons uit dat het idee van dit boek is om van ons echte "kookmachines" te maken en dat we onze a priori op de keuken van de avonden van de week opzij moeten zetten: het gebrek aan tijd ( vandaar de 30 minuten), de prijs van zelfgemaakte gerechten (hij vergeleek daarom de prijs van zijn menu's met kant-en-klare gerechten) en het gebrek aan adequate apparatuur (u vindt in het begin van het boek een lijst met essentiële gebruiksvoorwerpen). Als je dit boek in handen hebt, mag je deze paar pagina's niet missen, want het bevat alle elementen die het succes van Jamie Oliver maken: een echte passie, een verlangen om te delen en het gevoel een missie van algemeen belang uit te voeren, zodat zijn soortgenoten eten beter. Aan het einde van de lezing willen we roepen: "Goede kolonel! Ik ga mijn familie trakteren, mijn gasten verblinden, een kookmachine worden en ten strijde trekken tegen junkfood!".
enscenering
Dit is dus de gemoedstoestand waarmee ik de kern van het boek benader, dat wil zeggen de menu's en recepten die daarbij horen. Jamie Oliver is de trotse vader van vier kinderen, wat de astronomische hoeveelheden van sommige maaltijden verklaart. Hij waarschuwt ons ook: probeer niet te "freestylen" door ingrediënten toe te voegen of te verwijderen en probeer niet de hoeveelheden te verminderen. Alles is meerdere keren getest en gecontroleerd dus als je de "30 Minutes Chrono" wilt halen, is het verplicht om de instructies tot op de letter te volgen. Ik heb er niets tegen, ik eet het de volgende dag gewoon weer op in dit geval. De menu's bestaan over het algemeen uit een hoofdgerecht, één of meerdere bijgerechten en een dessert of drankje. Ze worden allemaal op dezelfde manier gepresenteerd: een dubbele pagina met scrollend menu en een foto die het voorstelt, nog een dubbele pagina met uitleg en foto's die bepaalde momenten van de presentatie tonen en tot slot een dubbele pagina met een of twee foto's van enkele menu-items.
De presentatie ontroerde me en het effect was hetzelfde bij mijn collega's aan wie ik het boek liet zien. We willen alles proberen, aan de gigantische tafels zitten die we op de foto's zien alsof we een stel vrienden gaan ontmoeten en allemaal samen genieten van een goede maaltijd. De foto's zijn als het ware ter plekke genomen en het geheel maakt het geheel heel natuurlijk, zonder opschepperij en zonder kunstgrepen. We denken na en zeggen tegen onszelf: "Ik wil er deel van uitmaken!".
De keuze van ingrediënten
Oké, ik wil erbij zijn, maar ik wil niet degene zijn die gaat winkelen. Ik verzeker je, niet alle recepten zijn zo, maar voor sommigen zal de "30 Minuten Chrono" snel veranderen in "2 Heures Chrono Shopping". Voor sommige ingrediënten wordt u al snel geconfronteerd met de Engelse culinaire cultuur: wie vindt Coleman-mosterdpoeder in Frankrijk? En voor de producten van Patak is het een beetje een gedoe. Ook al verbiedt Jamie ons om te improviseren, we hebben te maken met onze Franse eigenaardigheden! Dus voor mij zullen het Amora en Ducros zijn, no offence! Ook vond ik het jammer dat er geen uitleg meer was voor bepaalde producten zoals bijvoorbeeld chappattis, pappadums en andere luzernekiemen. Ik klink nog steeds onwetend, maar waar kan ik dit vinden? Nog een laatste ding: de keuken van Jamie Oliver is behoorlijk pittig, je vindt er vaak chilipepers en andere kruiden. Als je niet van pittige gerechten houdt, weet je niet zeker of deze keuken iets voor jou is.
Het onderwijzen van recepten
Gezien de inhoud van het boek was het normaal dat dit deel bijzonder netjes is. Laten we niet vergeten dat het uiteindelijke doel is om jou in 30 minuten de sleutels te geven tot een succesvol compleet menu. Bijzondere aandacht is dan ook besteed aan het schrijven van de menuscroll. We beginnen met de lijst met ingrediënten die voor elk recept afzonderlijk wordt gegeven en een manier om uw werkplan voor te bereiden, omdat alle recepten met hetzelfde principe beginnen: "Bereid al uw ingrediënten en al uw keukengerei". Het bijzondere van dit boek is dat het je de volgorde geeft om het hele menu samen te stellen: je begint dus met een recept, dan een ander recept (terwijl de eerste bijvoorbeeld aan het koken is), dan een derde, enz. De manier om het te doen is best grappig omdat je de urgentie aan alle kanten kunt voelen: doe dit, doe dat, kijk hiernaar, maak schoon, was je handen, breng naar de tafel. Een stopwatch bij jou in de buurt is niet nodig, de tekst alleen al moedigt je aan om snel te gaan! De originaliteit van deze presentatie zal u toch zorgen baren als u slechts één gerecht van het menu wilt bereiden: in dit geval moet u de stappen zelf vinden, met het risico ze te missen. Voor sommige manipulaties vindt u een klein pictogram dat een camera voorstelt, dit betekent dat u een video van de techniek kunt zien op de pagina www.jamieoliver.com/jamies-30-minutes-meals: praktisch, zelfs als u de taal van Shakespeare! Voor mij ontbreekt er maar één ding: de lijst met gebruiksvoorwerpen. Als Jamie Oliver in de inleiding de tijd neemt om te herinneren aan de noodzaak om goede apparatuur te hebben en om zijn gereedschap van tevoren op zijn werkplan voor te bereiden, vergeet hij ons aan het begin van elk recept te vertellen welk keukengerei zal worden gebruikt. Ik moest een beetje kritiek vinden om te maken!
De test
Mijn keuze stopt op het menu "Kipspiesjes, Incredible satésaus, Noedelsalade, Fruit en munt met suiker". Waarom deze en niet de andere? Omdat het een menu voor 4 personen was, wat ongeveer overeenkomt met de grootte van mijn huishouden, en sinds ik in Indonesië ben, ben ik gek op deze saus. Als ik u deze preambule schrijf, is dat omdat mijn valkuilen tijdens mijn races zijn begonnen. Jamie Oliver introduceert verse rode pepers in zijn ingrediënten: in de supermarkt heb ik de keuze tussen bird's eye peper en West-Indische peper. De eerste kennende die ik al erg sterk vind, kies ik voor de tweede om het gehemelte van mijn kinderen te sparen. Terug van het boodschappen doen, informeer ik en val op de Scoville-schaal die een soort barometer is op de sterkte van paprika's. Het lijkt erop dat ik een bom heb gekocht, veel krachtiger dan de bird's eye chili, dus besloot ik hem uit het recept te verwijderen (sorry Jamie!). 11u: Ik laat mezelf een goede manoeuvreerruimte, want bij een volledige mislukking moet ik in ieder geval iets eetbaars op de middag presenteren op straffe van door de kinderen gestoken te worden. Ik geef het zonder schaamte toe, ik heb een beetje vals gespeeld door alle ingrediënten van tevoren klaar te maken: mijn keuken is nog in aanbouw en heeft slechts een werkblad van 50 cm breed, ik organiseer mezelf zoals ik zou kunnen.
11:04 uur: 4 minuten zijn verstreken en ik ben nog steeds in de eerste etappe. Het boek ligt op mijn rug en ik blijf heen en weer gaan tussen de robot en het boek, ik word gek bij het idee een ingrediënt te vergeten. 11:06 am: Dat leek mij, ik ben een ingrediënt vergeten! De satésaus is veel te dik, ik moest er een beetje water bij doen. Ik herlees de stap voor de zekerheid nog een keer. De satésaus wordt trouwens de nieuwe versiering van het boek. 11:08 uur: Ik begin de kipfilets aan een spies te prikken. De techniek is inderdaad snel, maar ik krijg er gigantische stukken van. Jammer ! Geen tijd om in detail te treden! 11:10 uur: De spiesen staan eindelijk in de oven. Ik moet de slablaadjes ernaast klaarmaken en ik krijg de slacentrifuge niet in handen. Ik loop door het appartement schreeuwend "Waar is de salaaaaaaade wringer ???" 11:15 uur: Ik gooi de noedels weg en… ruikt het niet een beetje verbrand? Ik controleer de spiesen die zichtbaar zwart zijn, ik draai ze om, niet gezien of bekend. 11:18 uur: De noedels, waarop ik kokend water heb gegoten, koken in een kom. Ze duren 6 minuten, dus ik voeg toe aan de taak om op de klok te kijken terwijl ik de cashewnoten vermaal. 11:20 uur: Cashewnoten zijn taai, Jamie raadt een deegroller aan, maar ik heb geen ruimte meer, dus ik doe het met een vijzel. 11:22 uur: Ik moet de noten roosteren op een pan, we bereiken het kritieke punt. Dus ik herinner me dat ik een pan op het vuur heb, noedels die koken en spiesjes in de oven. 11:25: Trouwens, zou dat niet een beetje verbrand ruiken? (ja, alweer) Ik stop de kop weer in de oven en de saus is inderdaad zwart geworden. Ik besluit ze uit te schakelen, we moeten toch de schijn ophouden. 11:28: Ouch, ik heb mezelf verbrand terwijl ik de spiesen eruit haalde! Aaaaah de noedels! Sinds wanneer zijn ze aan het opwarmen? Ik haast me om ze uit het water te halen en aan de andere ingrediënten toe te voegen. 11:31 uur: Alles staat aan tafel! Ik ben echt trots op mezelf, maar… eh… ik ben het toetje vergeten. Deze keer aarzel ik om het schort weg te gooien, jammer voor het toetje! Er gaat nog een minuut voorbij voordat ik tot bezinning kom: ik heb getekend, dus ik ga tot het einde, ook al moeten we koud eten. 11:41 uur: Het dessert staat eindelijk op tafel. De familie is dolgelukkig en de oudste roept uit: "Maar het is mooi, dat hebben we hier nog nooit gezien!". Ze noemen me "Maar kom je niet eten?" Hem, nee, ik ga eerst douchen!
Het vonnis
De ouders vonden het heerlijk, de kinderen helemaal niet (te veel koriander, limoen, smaken die ze niet gewend zijn). Wat mij betreft, ik zou nooit, maar dan ook nooit meedoen aan Top Chef, de urgentie past niet bij mij. Dus Jamie, neem me niet kwalijk, ik zal je recepten met plezier nog eens proberen, maar ik zal mijn tijd nemen met een Brits slijm. 30 Minutes Chrono van Jamie Oliver, Hachette Cuisine, 288 pagina's, € 24,90
