Ook al ben ik een moderne jonge vrouw in haar tijd, ik ontken het spreekwoord "de beste jam wordt gemaakt in oude potten" niet. Op het gebied van koken is mijn oude pot Ginette Mathiot, auteur van meer dan 30 kookboeken. Voor elk traditioneel Frans gerecht kijk ik altijd naar "La cuisine pour tous", een soort woordenboek van recepten gepubliceerd in 1955. Het lijkt misschien volledig achterhaald, maar ik heb nog nooit een beter recept voor kalfsblanquette gevonden dan dat van dit boek . Het is daarom in alle vertrouwen dat ik gisteren ben begonnen met de bereiding van een kersenclafoutis van Ginette Mathiot, in de overtuiging dat het dichter bij het originele Limousin-recept zou moeten zijn. Om de aanpak een beetje te moderniseren, werd ik geïnspireerd door financiële mallen te nemen om mini-clafoutis te maken. Ik voelde me gelukkig. 
Het boek "La cuisine pour tous" bevat bijna 2100 recepten en helaas moest ik inspiratie putten uit het enige recept met een drukfout of het vergeten van Ginette Mathiot. Ik vinkte een beetje af tijdens de bereiding "Hé, ik heb geen suiker gebruikt! Vreemd!" maar mijn blind vertrouwen in deze vertegenwoordiger van de Franse keuken liet deze fout voorbijgaan. Als mijn mini-clafoutis visueel bovenaan stond, proef dan dat ze oneetbaar waren (terwijl het meestal het omgekeerde is en het is minder ernstig): een soort pasteuze omelet doorspekt met ontpitte kersen, aangezien de puristen van mening zijn dat de clafoutis gemaakt is met ontpitte kersen (voor een keer vragen de puristen om minder te doen, ik zou het niet erg vinden). Voor deze miniclafoutis zou ik je daarom twee tips willen geven: gebruik het recept van Ginette Mathiot niet en ontpit haar kersen, want in twee happen verpest het eruit halen van drie pitjes het feest een beetje. Kom op Ginette, geen hard feelings!
